De laatste maanden zie ik weer regelmatig berichten op social media voorbij komen van wanhopige ouders, die geen juiste hulp kunnen krijgen voor hun ernstig (psychisch) zieke kinderen. Jongeren die het leven niet meer zien zitten, crisisopvang die vol zit, dementerenden die nergens terecht kunnen...
Vooral het verhaal van het overleden 17-jarige meisje Noa wordt veel gedeeld. Ook mij raakt zo'n verhaal. Natuurlijk weet ik, dat niet iedereen te helpen is. Hier komt zo veel bij kijken, waaronder: het vinden van de juiste hulpverlener met de juiste instelling, deskundigheid en klik. Vertrouwen hebben in diegene, zelf meewerken aan de behandeling, omgevingsfactoren, de ernst en het verloop van de aandoening, enz, enz, enz.
Maar het is in mijn ogen vooral een aantijging tegen het huidige zorgstelsel. Ik hoop althans, dat dit soort incidenten, dat steeds meer op een epidemie begint te lijken, een wake-up call zal zijn voor de beleidsmakers, hulpverleners en de politiek.
Qua zorg zijn we zo verzuild geraakt, dat iedere specialist op z'n eigen eilandje zit en geen idee meer heeft van de mogelijke samenhang der dingen. Instellingen hebben hun eigen, zeer specifieke regels voor wie ze wel en niet aannemen en wie ze wel en niet denken te kunnen behandelen. Pas je daar niet precies in, is het net een beetje ingewikkelder? Dan word je linea recta teruggestuurd naar de huisarts. Aan de ene kant misschien handig en duidelijk, maar in de praktijk passen veel mensen nu eenmaal niet in zulke malletjes. Je kunt een persoon in de meeste gevallen niet reduceren tot een verzameling symptomen en een diagnose. Je kunt niet alleen de aandoening behandelen, zonder oog te hebben voor de mens die deze met zich meedraagt. Dit weten we al lang. En we worden steeds weer met onze neus op deze feiten gedrukt. Maar wat doen we ermee?
Ik zie in hulpverleningsland gelukkig ook een omslag: steeds meer van mijn collega's, uit allerlei disciplines, keren zich af van het protocollaire keurslijf waar ze soms jarenlang in hebben gezeten. Ze zijn tot het besef gekomen, dat dit systeem onvoldoende werkt en keren zich ervan af. Ze hebben gemerkt dat ze mensen veel beter kunnen helpen als ze ze als mens behandelen. En niet als een wandelende ziekte die even gefikst dient te worden.
Persoonlijk heb ik dit jaren geleden al gedaan. Ik heb altijd al moeite gehad met het volgen van protocollen. Ik vind het handig om ze te kennen en er delen uit te gebruiken indien van toepassing. Maar het vooropgestelde schema van wat er welke sessie wordt behandeld en hoe, heb ik al heel snel los gelaten. Ik stond er niet achter en dus werkte het ook niet voor mijn cliënten.
Tegenwoordig doe ik alleen dingen die ik zelf heb onderzocht en waar ik in geloof. Ik lees en leer veel. Ik werk vanuit een holistische visie, waardoor ik veel breder kan kijken naar mogelijke oplossingen voor de problemen waar mijn cliënten mee worstelen. Ik doe dat intuïtief. Het valt me als het ware binnen om bijvoorbeeld te vragen naar iemands eetpatroon, een healing te doen, ondersteunende stenen aan te raden of de Akasha Kronieken te raadplegen. Uiteraard in overleg met de client. En als ik een methode niet zelf toe kan passen, maar voel, dat mijn client er baat bij zou kunnen hebben, dan verwijs ik door of bespreek die mogelijkheid op z'n minst. De persoon zelf beslist. Want het allerbelangrijkste is, dat de hulpverlening aansluit op de behoeften van die persoon op dat moment. En dat die persoon gelooft dat ie geholpen kan worden. (En daar zelf ook moeite voor doet, want dat blijft essentieel.) Uiteindelijk is de methodiek niet doorslaggevend. De samenwerking, het vertrouwen, de mindset, het DOEN, dát is cruciaal voor het resultaat.
Er is veel te zeggen voor specialisering. Ook ik heb zo m'n specialisaties gezien mijn ruime ervaring met bepaalde thema's en affiniteit hiermee. Ik bied programma's aan, die deels uitgaan van de algemene werking ervan op de meeste mensen, maar daarnaast bied ik persoonlijke begeleiding en kijk ik specifiek naar wat die persoon uniek maakt en wat werkt voor die persoon.
Maar experts op het gebied van de nagelriem aan de kleine teen zijn er al genoeg. Wellicht zou het ook handig zijn om mensen breder op te leiden, de rijkdom aan kennis uit te breiden en veel meer samen te werken met de client en met andere hulpverleners om niet alleen de beste zorg te leveren, maar ook een groot stuk menselijkheid, compassie en liefde.
Want uiteindelijk willen we gewoon gezien worden voor wie we zijn.
Xx Kinga.
Comentarios