Van lijden naar leiden.

"Als je er geen moeite voor doet, waardeer je het ook niet."

"Als iets goedkoop is, kan het ook niet veel waard zijn."

Herken je (één van) deze #overtuigingen? Misschien ben je opgegroeid met een variant hierop? Bijvoorbeeld dat je een oordeel hebt over mensen die "het allemaal maar aan komt waaien"? Of dat "je pas iets leert waarderen als je het niet (meer) hebt"?

Wij mensen zijn zo gewend om te lijden en dat dingen zwaar en moeilijk moeten zijn om waarde te hebben (anders appreciëren we ze niet), dat een #oplossing niet simpel en snel kan en mág zijn. Dat zou immers afbreuk doen aan onze lijdensweg, denken we.

Ons lichaam, onze geest, ons leven is zo gewend geraakt aan de problemen, we hebben zo veel moeten opgeven, het probleem heeft ons zo veel gekost, dat het ook tijd en moeite moet kosten om los te laten, als dat überhaupt al mogelijk is, nietwaar?

Vaak geloven we er niet eens meer in, dat er oplossingen voor onze problemen zijn. We zeulen ze al zo lang met ons mee, we zijn er zo aan gewend, dat we ze zijn gaan zien als onderdeel van onszelf. De keerzijde van #acceptatie, noem ik dat.

Mensen die mijn hulp vragen, hebben natuurlijk nog wel hoop, dat er wat aan hun probleem gedaan kan worden. Maar ook dan zijn ze stomverbaasd als ze zich "ineens beter voelen". Ik hoor ze dan zeggen: "Het kan toch niet zo #simpel zijn??"

Waarom niet? Omdat we het dan allemaal zouden doen? Niet dus.

Zolang wij ervan overtuigd blijven, dat "makkelijk" niet gelijk KAN staan aan diepgaand, wezenlijk en duurzaam, zullen we makkelijke veranderingen en oplossingen niet aanvaarden.

Zolang het niet makkelijk MAG, zijn we nog niet klaar voor de oplossing. Er zitten dan nog te veel haken en ogen aan de mogelijke bevrijding.

Dit is volgens mij ook de belangrijkste reden waarom mensen pas nieuwe dingen proberen en open staan voor nieuwe wegen als ze zo door de mangel gehaald zijn, dat ze geen andere uitweg meer zien. Dan geven ze zich over en zijn bereid om "alles"te proberen. Uit pure wanhoop en omdat het toch niet slechter kan, stellen ze zich open.

Maar we hoeven helemaal niet te wachten op ellende om te ontwaken! We kunnen ook aan bewustwording en zelf-ontwikkeling doen vanuit rust en interne motivatie. Omdat we geïnspireerd zijn om het beste uit onszelf en het leven te halen. Omdat we nieuwsgierig

zijn naar wat er nog meer mogelijk is en deze vraag ook daadwerkelijk durven te stellen.

Omdat we bereid zijn naar onszelf te kijken en verantwoordelijkheid te nemen voor ons geluk, leven en welzijn.

Daarom vind ik het zo belangrijk om mensen bewust te maken van dingen. Ze te vertellen over de ongelofelijke en magische transformaties die mensen doormaken. Door mijn eigen verhalen te delen en zo veel mogelijk informatie en kennis te verspreiden. Het is aan een ieder om daar wel of niet iets mee te doen. Soms is het planten van een zaadje al voldoende. Zo heb ik dat uiteindelijk zelf ook ervaren.

Niet alle ellende is op te lossen of te voorkomen. Maar weten waar het mee te maken kan hebben, hoe het in elkaar steekt en wat het ons probeert te leren, kan al enorm opluchten!

We krijgen hiermee meer begrip voor onszelf en onze ervaringen. We kunnen ze in breder perspectief en in het grote geheel zien. En krijgen op die manier meer grip op ons leven. En in de meeste gevallen leidt bewustwording wél tot verlossing. Omdat we de feedback die het leven ons geeft ein-de-lijk begrijpen, tot passende actie overgaan en de leiding nemen.

Mooi toch? En gaaf he? Ik vind van wel :)