Klagen als "omgaan met".
Situatie:
Je hebt last van chronische pijn of een ernstige ziekte en laat geen moment voorbij gaan zonder daarover tegen anderen te klagen. Je omgeving komt met allemaal goed bedoelde adviezen die je wellicht zouden kunnen helpen. Jij wordt boos.
Vraag:
Als je boos wordt als iemand een mogelijke oplossing voor je klachten/probleem aandraagt, wat betekent dat?
1) Je wilt helemaal geen oplossing, want dat is niet waar het om gaat. Je wilt troost, een liefdevolle arm om je heen, aandacht, begrip.
Tip: Wees duidelijk in wat je wilt/verwacht. Wees eerlijk naar jezelf over waar het het om gaat.
2) Je gelooft niet dat er een oplossing is.
Tip: Waarom praat je er dan constant over? Ga terug naar 1.
3) Je voelt je niet serieus genomen, want je hebt ALLES al geprobeerd. Hoe haalt die ander het in z'n hoofd dat ie het beter weet dan jij? Wat maakt diegene expert op het gebied van jouw leven?
Tip: Je hebt dus ALLES al geprobeerd? Re-he-he-heally?
En ik neem aan dat je ook nog nooit een dokter bezocht hebt op zoek naar hulp? Daar gaan mensen vaak heen als ze het zelf niet meer weten, toch? Zou een vriend/vriendin, leek wellicht toch een goed idee hebben? En waarom word je boos als iemand je probeert te helpen? Ga terug naar 1.
4) Je kunt de vele teleurstellingen en het vechten niet meer aan, dus probeer je niet meer van je klachten af te komen of het probleem op te lossen. Het valt je al zwaar genoeg om te accepteren dat je hiermee moet leven.
Tip: Er zijn geen garanties in het leven. Je kunt jezelf proberen te helpen door een open, nieuwsgierige houding aan te nemen. Gewoon eens kijken wat er mogelijk is. Zonder verwachtingen, kun je niet teleurgesteld raken. Waarom zou je jezelf de kans op verbetering ontzeggen? Wat is er nog als je geen hoop meer hebt?
5) Klagen lucht op. Het is een uitlaatklep. Je bent het dan "even kwijt". Gedeelde smart is halve smart.
Tip: Ga terug naar 1.
Bottom line: klagen zorgt ervoor dat je in je eigen sop gaar blijft koken. Je blijft rondjes draaien en haalt jezelf naar beneden. Je omgeving zal het snel zat worden. Het kan voor de ander aanvoelen alsof je continu in zelfmedelijden en de slachtofferrol blijft hangen.
Je hoeft je (emotionele) pijn echter niet te onderdrukken. Sterker nog, daar word je alleen maar ziek van! Mijn advies zou zijn om duidelijk te zijn naar de ander wat je van hem/haar wilt. Zeg bijvoorbeeld dat je gewoon even wilt ventileren. Je gesprekspartner weet dan wat hem/haar te doen staat en de kans is groot dat hij/zij je niet met adviezen zal overladen waar je helemaal niet op zit te wachten.
Weet jij nog een andere reden? Of heb je andere tips en wil je deze delen? Ik hoor/lees het graag!
