ETENS-MOE: Eet je je moe? Of vitaal?

Er was eens een jonge meid van een jaar of 15, die zich al jarenlang continu moe voelde. Ze ging op tijd naar bed, sliep goed en genoeg, deed aan sport, rookte niet en dronk geen alcohol. Ze had een rijk sociaal leven, plezier in school en buiten spanningen binnen de gezinssituatie geen noemenswaardige redenen voor chronisch energietekort. Ook lichamelijk werd er geen verklaring gevonden voor de klachten: geen bloedarmoede, Pfeiffer, schildklierproblemen, enz. Sterker nog: alles functioneerde naar behoren. De conclusie van de huisarts was dan ook, dat ze er maar mee moest leren leven...

Tja, wat doe je in zo'n situatie? De moeder van dat meisje liet het er in ieder geval niet bij zitten en ging op zoek naar oplossingen. Op aanraden van kennissen maakte ze uiteindelijk een afspraak bij een natuurarts.

Ze moesten er ver voor reizen, maar dat hadden ze er wel voor over. Wat een beetje hoop al niet voor iemand kan betekenen...

Bij de praktijk aangekomen werd het meisje onderworpen aan, wat voelde als, een kruisverhoor. De ene bizarre vraag na de andere werd er op haar afgevuurd. Vragen waar ze nog nooit over nagedacht had en mogelijke klachten waar ze nog niet eerder bij stil gestaan had.

De arts adviseerde een bloedonderzoek. Eentje waar ze niet op hoefden te wachten. Ter plekke werd er een druppeltje bloed onder de microscoop gelegd en op een gigantisch scherm in de kamer vertoond.

Met een veel betekenende blik in haar ogen bleek de dokter al een diagnose gesteld te hebben: Candida. Het was blijkbaar overduidelijk.

Ze legde uit, dat er een wildgroei aan schimmel in het bloed gaande was, die de doorstroming belemmerde en wat vermoeidheidsklachten tot gevolg had.

Het meisje en haar moeder keken de arts verwachtingsvol aan. Was er dan ook iets aan te doen??

Dat was er! Gewapend met een recept voor speciale medicijnen, die alleen bij een specifiek adres verkrijgbaar waren en een zeer restrictief dieet, gingen de moeder en haar dochter vol goede hoop naar huis.

Je had het waarschijnlijk al door: dat meisje was ik. En het dieet en die afschuwelijke pillen waren echt geen pretje. Maar binnen een paar maanden was ik wel van mijn vermoeidheidsklachten af! Dit was de eerste keer dat ik me bewust werd van de invloed die voeding kan hebben op mijn welbevinden. Deze kennis heb ik gedurende mijn leven nog vaak nodig gehad. Mijn lichaam blijkt zelfs heel gevoelig te zijn voor "verkeerd eten" en informeert mij daar onmiddellijk over. Ik kan over het algemeen heel normaal en alles eten, maar ik kan niet langdurig "ongestraft" gedachteloos allerlei rotzooi mijn lichaam in kwakken. Gelukkig heb ik de signalen van mijn lichaam leren herkennen en onderneem daar direct actie op.

Het Candida-syndroom is verleden tijd voor mij. Maar het is wel van belang dat ik bewust met eten om blijf gaan. Ik reageer er gelukkig niet meer zo heftig op, maar als ik niet oppas, zal mijn lichaam me zeker terugfluiten waar nodig. En daar ben ik hem dankbaar voor :)