Toeval bestaat niet.

Veel van jullie weten dit misschien niet van mij, maar ik ben veel bezig met spiritualiteit en het ontwikkelen van mijn eigen gaven op dit gebied. Ik wil jullie hierbij meenemen op een stukje van mijn levenspad, mijn missie en visie op het leven. Ik wil ook graag met jullie delen hoe we volgens mij het beste met (lichamelijke en psychische) klachten om kunnen gaan.

Op de avontuurlijke reis van mijn leven is er een rode draad geweest, die ik nu als mijn missie ervaar. Heel mijn leven werd ik geteisterd en gekweld door chronische lichamelijke klachten, pijnen en aandoeningen. Aangezien het om klachten ging, die over het algemeen niet een direct aanwijsbare lichamelijke oorzaak hadden, leidde me dit naar een pad van alternatieve geneeswijzen en, uiteindelijk, naar een zoektocht door mijn innerlijke belevingswereld.

Opgegroeid met het idee, dat niets zonder reden gebeurt en dat ik conclusies kon verbinden aan hetgeen ik deed (verantwoordelijkheid) en later ook aan mijn levensomstandigheden (die ik, onbewust, zelf gecreëerd bleek te hebben), ben ik gepassioneerd geraakt door hetgeen ik geleerd heb. Ik voel vanbinnen dat het heel belangrijk en nuttig is om mijn ervaringen te delen. Het verlangen om mensen te helpen is sterker dan ikzelf en niet te onderdrukken of te negeren.

Op mijn levenspad ben ik mensen, situaties en informatie tegen gekomen, die een bijdrage hebben geleverd aan mijn missie en die me bijgestuurd hebben als ik van mijn pad afweek. Ik ben nog steeds zoekende en lerende. Ik zie dat ook als een oneindig proces en eigenlijk de reden waarom wij als mensen op deze aarde rondlopen: om ervaringen op te doen en kennis te vergaren, die uiteindelijk dienstbaar zijn aan het grote bewustzijnscollectief. Het is namelijk mijn opvatting (en niet alleen die van mij) dat wij allen één zijn en dus deel uitmaken van een groter geheel. Na onze dood verbinden we onszelf hiermee. Wij zijn hier op aarde gekomen om menselijke ervaringen op te doen en keren daarna, wijzer, terug naar huis.

Tegenwoordig ben ik niet meer bang dat iets "tussen mijn oren zit". Ik word er ook niet boos om als iemand dat suggereert. In plaats daarvan zie ik het als een kans om te leren, te groeien en te evolueren. Immers, als iets tussen mijn oren zit, zit het er niet voor niets én kan ik er waarschijnlijk iets aan doen! Tegenwoordig weet ik ook, dat zelfs daadwerkelijke lichamelijke aandoeningen te beïnvloeden zijn met onze geest. Simpelweg omdat ze daar meestal hun oorsprong vinden (toch weer tussen de oren), onze geest een krachtige aansturing is van ons hele systeem (en een grotere impact op onze gezondheid heeft dan leefstijl, voeding, medicijnen, beweging, zoals uit onderzoek is gebleken) en we pijn uiteindelijk met ons brein waarnemen (weer tussen de oren).

Ik nodig je dan ook uit om ook verantwoordelijkheid te nemen voor je leven, hoe zwaar dit ook is. Stop met het wijzen naar anderen en beschuldigen van anderen, je genen, je opvoeding of wat dan ook voor je huidige omstandigheden. Niemand anders dan wijzelf zijn verantwoordelijk voor ons leven. Ja, ook voor alle narigheid. We zijn daar niet schuldig aan. Er is echter wel een reden dat we gebeurtenissen, pijnen of ziekten naar ons toegetrokken hebben. Dit kan zijn omdat we de ervaring nodig hebben (onze ziel nieuwsgierig was hiernaar), of omdat we bepaalde overtuigingen hebben die bepaalde resultaten opleveren in ons leven of omdat we ervan kunnen leren. Uiteindelijk draait alles om acceptatie, liefdevolle aandacht geven aan dat wat zich in ons lichaam afspeelt, doorleven en doorvoelen van pijn en emoties, eventueel betekenis geven (het waarom) en keuzes maken (en de moed om dat te doen).

We moeten ons realiseren, dat we prachtige en krachtige wezens zijn die wonderen kunnen creëren. Dat we alles al in ons hebben om succesvol te zijn in het leven en dat het onze taak is om dienstbaar te zijn aan anderen en onze omgeving. We moeten stoppen met symptoombestrijding en het vluchten voor en van onszelf.

Realisatie (bewustwording) leidt tot realisatie van het Zelf.

We hoeven alleen te leren luisteren naar de symptomen en signalen (feedback) die ons leven en ons lichaam ons geeft.