NLP (neurolingwistyczne programowanie) jest metodologią dla treningów, coachingu i usprawnienia komunikacji. NLP składa się z wzajemnego oddziaływania trzech elementów:

• Modelowanie – umożliwienie przenoszenia ludzkich zdolności przy pomocy technik psychologicznych.

• Analiza subiektywnego doświadczenia – określenie wzorców w doświadczeniach.

• Techniki komunikacyjne – sposoby tworzenia harmonijnych związków oraz rozjaśniania i wzmacniania przekazów.

W NLP istnieje kilka punktów wyjściowych, które wywodzą się z modeli opartych na ludziach sukcesu.

Twórców NLP zastanawiało, co czyni tych ludzi ludźmi sukcesu. Odkryli, że podchodzili oni do życia w szczególny sposób; używali (świadomie lub nie) innych punktów wyjścia, dzięki czemu mieli więcej sukcesu niż inni. Te punkty wyjścia nie stanowią prawdy ale, zgodnie z teorią NLP, prowadzą do większego sukcesu u tych, którzy je przyjmują. Poniżej kilka tych punktów wyjściowych.

Każdy jest inny dlatego, że każdy wyrasta w innym środowisku, ma inne doświadczenia i inny kapitał na starcie. Dla wyjaśnienia tych różnic NLP mówi, że ludzie mają różny „model świata” (pogląd na świat).

Komunikacja zyskuje znaczenie poprzez odpowiedź uzyskaną od innego człowieka.

Efekt, odpowiedź uzyskana w wyniku komunikacji decyduje o tym czy komunikacja jest dobra.

Ten punkt wyjścia zakłada, że każdy jest sam odpowiedzialny za własną komunikację i otrzymaną odpowiedź.

Czyli, sprawą wysyłającego (nadającego) jest, by w taki sposób przekazać treść i formę, by uzyskać pożądaną odpowiedź. W celu uzyskania określonego rezultatu należy do różnych ludzi kierować się w różny sposób. Prośba skierowana do jednej osoby może prowadzić do pożądanego rezultatu, podczas kiedy ta sama prośba skierowana do innej osoby lub tej samej osoby ale w odmiennej sytuacji, takiego rezultatu nie przyniesie. Komunikacja musi być dostosowana do odbiorcy w jego kontekście.

Rzeczywistość nie jest jednoznaczna z wyobrażeniem jakie na jej temat tworzymy. Selektywna obserwacja, interpretacja, nadawanie znaczenia, pamięć, selektywny dostęp do pamięci oraz formułowanie u każdego człowieka oddziaływują na siebie w taki sposób, że powodują osobiste, niepełne i nie całkiem godne zaufania postrzeganie czy odzwierciedlanie rzeczywistości. Nasze idee, percepcje, określanie rzeczywistości mogą czynić nas produktywnymi lub nie. Ta koncepcja, że działamy i czujemy w oparciu o naszą percepcję świata, zamiast o rzeczywistość, zaprasza nas do bardziej świadomego traktowania naszych idei, wyobrażeń i stwierdzeń. Dlatego zmiana, w pierwszym rzędzie, dotyczy zmiany percepcji, nadawania znaczeń, formułowania itd. W ramach teorii NLP ta „wewnętrzna mapa w naszej głowie” nazywana jest modelem świata.

Zachowanie ma na celu, zgodnie z założeniem, wyrażenie intencji. Również problematyczne zachowanie jest funkcjonalne tyle, że pozbawione jest efektu lub przynosi niepożądane efekty uboczne. Interwencja NLP, ukierunkowana na zaradzaniu niepożądanym zachowaniom, to badanie jaka była „pozytywna intencja” zachowania. Klient dostaje wyzwanie do rozpoznania tego u siebie. Następnym celem jest utrzymanie intencji ( np. przyciąganie uwagi, pragnienie by ludzie się z Toba liczyli itd.) przy zmianie zachowania w taki sposób, by nie wystąpiły efekty uboczne.

NLP zakłada, że ludzie często dysponują potrzebnymi kompetencjami czy zdolnościami, by osiagnąć sukces w swoich dążeniach, które stosowali wcześniej w innych kontekstach ale, które nie są dostępne w pamięci w momentach, w których są potrzebne. NLP twierdzi, że dysponuje technikami, które umożliwiają udostępnienie tych kompetencji w kontekście, w którym człowiek ich potrzebuje.

NLP uważa błąd za źródło pouczającej „informacji”. Może być ona wykorzystana do poprawienia zachowania. Skutki błędu tworzą „feedback”. Przy czym, szuka się ukrytego za tym „życzenia”, które za pomocą feedback ponownie przetłumaczone zostanie na cel. Cele w NLP formułowane są według specyficznych kryteriów.

Są nimi: pozytywizm (co tak, zamiast tego co nie), szczegółowość (jak można cel osiagnąć), w ramach własnych możliwości, ekologiczność (zrównoważenie z innymi sub-celami), mierzalność. Traktowanie błędu jako „osobistej porażki” uważane jest za nieproduktywne. Kosztuje to energię i nie wiele wnosi w proces nauki potrzebny do osiągnięcia celu w przyszłości.

Źródło: Wikipedia