Vroegkinderlijke ervaringen hebben je gevormd. Dat weet en beaamt iedereen, denk ik. Niet alleen je voorgeschiedenis, maar ook hoe je hiermee bent omgegaan, is van belang. Hoe je gebeurtenissen hebt geïnterpreteerd. Dus wat JIJ letterlijk met de situatie gedaan hebt. Dát vormt je ook.
Maar wat je ervaringen ook zijn. Het feit dat ze je toen gevormd hebben, hoeft niet te betekenen, dat ze een blijvende invloed moeten uitoefen op wie je bent en wat je doet.
Als volwassene heb je de mogelijkheid om eigen (andere) keuzes te maken. Om zaken vanuit een ander perspectief te bezien en in een ander licht te plaatsen. Je weet meer, je hebt meer kennis en vaardigheden én je bent onafhankelijk als volwassene.
Als kind keek je tegen volwassenen op. Ze wisten "alles", leerden jou hoe het leven werkt en ze zorgden voor jouw veiligheid en welzijn (in welke vorm dan ook). Je had ze nodig. In je eentje kon je niet overleven. Het was dan ook van cruciaal belang om ze op de één of andere manier te vriend te houden. Ook als ze je pijn deden. Zij waren de alwetenden, dus moest het wel aan jou liggen... Kinderen die opgroeien met mishandeling, kritiek, negativiteit, verwaarlozing, enz gaan niet hun ouders haten, maar zichzelf. En ze vormen allerlei reactiepatronen en beschermingsmechanismen om zich in moeilijke situaties staande te houden (dit gebeurt bij iedereen, ook als je uit een liefdevol nest komt).
Dus als je oude, ingesleten gedragspatronen wilt gaan doorbreken, kun je niet volstaan met simpelweg "een andere keus maken". Er is méér voor nodig. Ik zou je willen uitnodigen om wat onderzoek te doen naar deze patronen. Waar komen ze vandaan? Waarom doe je zoals je doet? Begrijpen helpt je namelijk loslaten. Je kunt dan voor jezelf uitmaken: ik weet nu beter.
Ik zou je ook willen aanraden om je beschermingsmechanismen liefdevol te behandelen. Ze te erkennen, te bedanken zelfs! Ze zitten er niet voor niets en ze hebben je wel gebracht waar je nu bent. Ze hebben je letterlijk helpen overleven. En hoewel je er op latere leeftijd last van kunt krijgen, zijn ze wel bekend, vertrouwd, je comfort zone... En hou zou je je voelen als je afgewezen en afgedankt zou worden, terwijl je zo je best had gedaan voor iemand? Precies, dat zou helemaal niet fijn zijn.
Om gedragsveranderingen door te voeren, zul je jezelf moeten overtuigen, dat je het nu alleen af kunt. Dat je sterk en zelfstandig genoeg bent en krachtig het roer in handen kunt nemen. Dat het niet langer nodig is om te overleven, maar dat je nu wilt gaan léven. Je gedragspatronen mogen achter het stuur vandaan komen en náást je plaats nemen.
Je gaat te maken krijgen met overlevingsmechanismen die zich gaan verzetten tegen elke vorm van verandering. Immers: de oude patronen hebben je toch al die tijd in leven gehouden? Waarom zou je dat willen veranderen? En wat komt ervoor in de plaats? Hoe ga je je staande houden in de nieuwe situatie? Met andere woorden: bij ieder stapje buiten je comfort zone, zullen alle alarmsignalen vanbinnen afgaan en je proberen tegen te houden.
Je hele systeem en je lijf willen maar 1 ding: jou in leven houden. Het maakt hen helemaal niet uit of je gelukkig bent, je dromen uitkomen of je je werk met passie doet.
Je brein is continu oplossingen aan het genereren. Dat is zijn functie. Zelfs als er helemaal geen problemen zijn! En nu wil je zaken verwerken, helen, opruimen, een plaats geven, veranderen...??? Je overlevingsmechanismen staan inmiddels doodsangsten uit en vechten voor hun bestaan.
Je gaat het dus niet redden met wilskracht alleen. De focus zou dus niet moeten liggen op discipline en het vergroten van je wilskracht, maar op het geruststellen en overtuigen van je onbewuste dat je het nu zelf allemaal kunt regelen.
Kun je daar hulp bij gebruiken? Je bent van harte welkom in mijn praktijk!
